Ο Kyuzo Murata γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1902 στην πόλη Takayama, η οποία ανήκει στην ευρύτερη περιοχή Gifu. Έγινε δεκτός στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο Keio στο Τόκιο, περίπου 150 χλμ από την γενέτειρά του. Ειδικεύτηκε στα οικονομικά, χωρίς όμως να μπορέσει να ολοκληρώσει τις σπουδές του εξ αιτίας μιας σοβαρής ασθένειας που του παρουσιάστηκε. Στη συνέχεια ξεκίνησε να ενδιαφέρεται για τα μπονσάι και έμαθε την τέχνη δίπλα στον Tomekichi Kato (γιο του Saburo Kato), ιδιοκτήτη ενός κήπου μπονσάι, ονόματι Mansei-en.
Μετά από συμβουλές του γιατρού του ο Kyuzo πήγε στην πόλη Omiya, η οποία φημιζόταν για τις εξαιρετικές ιδιότητες του νερού της, που υποστηριζόταν ότι βοηθά τόσο την ανθρώπινη υγεία, όσο και αυτή των μικροσκοπικών δέντρων. Χάρη στο νερό της, λοιπόν, πολλοί επαγγελματίες κηπουροί μπονσάι προσήλθαν στην Omiyaγια να εξασκήσουν εκεί το επάγγελμά τους. Θέλοντας και ο Murata να δοκιμάσει το χέρι του, μιας και το επάγγελμα ασκούταν ολοένα και από περισσότερους κατοίκους στην πόλη, διαπίστωσε πως τα κατάφερνε εξαίσια. Έτσι το 1926 ίδρυσε τον δικό του κήπο σε έκταση περίπου ενός στρέμματος και τον ονόμασε ‘’Kyuka’’ ή ‘’Ο Κήπος Των Εννέα Ομιχλών’’.
Περί τα τέλη του 1920 και στις αρχές του 1930 ο Kyuzo και οι συνεργάτες του από το Bonsai-Mura (το χωριό των μπονσάι) ξεκίνησαν τακτικά ταξίδια στο Furuka mappu, μια περιοχή στο νησί Kunashiri. Ο λόγος ήταν γιατί σε εκείνη την περιοχή ευδοκιμούσε η EzoSpruce, ερυθρελάτη (picea glehni). Το μέρος όπου φύτρωνε ονομάζεται Yachi και είναι μια ελώδης περιοχή με παχιές μάζες συσσωρευμένων βρύων. Ένα περιβάλλον αφιλόξενο, όπου η γη καλύπτεται με βαθύ χιόνι από τα μέσα Σεπτεμβρίου ως τα μέσα Μαΐου, ένα μέρος όπου ο άνεμος φυσάει ασταμάτητα.
Ο Murata και οι συνεργάτες του συσκεύαζαν τα δέντρα τα οποία συνέλλεγαν κάθε 1η με 2η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο και τα έστελναν στο Honshu,το κύριο νησί της Ιαπωνίας. Οι ρίζες τυλίγονταν με βρύα, στη συνέχεια σε λινάτσα και μετά δενόταν με σπάγκο. Τέλος, τα δέντρα τοποθετούνταν σε ειδικά κατασκευασμένα κιβώτια προς αποστολή. Σιδηροδρομικώς έφταναν στην Omiya την 10η με 11η του Σεπτέμβρη. Κατά την περίοδο συλλογής τα περισσότερα από τα δέντρα είχαν μόνο 1-2 λευκές, υγιείς ρίζες. Μέχρι τη στιγμή της μεταφοράς και παρά την κακή κατάσταση μετά την άφιξή τους, υπήρχε αφθονία από λευκές ρίζες που αναπτύσσονταν μέσα από την λινάτσα.
Εμβαθύνοντας όλο και περισσότερο στην ενασχόληση του με τα μπονσάι ο Murata βοήθησε τον Masakuni (Shichinosuke Kawasumi), στην ανάπτυξη εργαλείων για μπονσάι. Ένας πολύ γνωστός κατασκευαστής ψαλιδιών για λουλούδια και εργαλείων κοπής ιατρικής, ο Masakuni, είχε ιδρύσει το 1919 μια εταιρεία αποκλειστικά για εργαλεία μπονσάι. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 εφηύρε το πρώτο ψαλίδι που έχει σχεδιαστεί ειδικά για χρήση σε μπονσάι και λίγο αργότερα τον πασίγνωστο κοίλο κόφτη (concave cutter). Διάφορα εργαλεία Masakuni, όπως π.χ. ο συρματοκόφτης, εξακολουθούν να είναι γνωστά ως ‘’Kyuka’’.
Μέχρι την περίοδο Meiji τα εργαλεία που συνήθιζαν χρησιμοποιούν οι τεχνίτες μπονσάι ήταν τα ίδια με αυτά των κηπουρών (παρ’ όλο που μπορεί να είχαν χρησιμοποιηθεί κάποια αυτοσχέδια εργαλεία). Ο Masakuni τότε δέχθηκε ειδικές παραγγελίες από τον Tsutsuji-en. Η αρχική παραγγελία αφορούσε ένα ψαλίδι κλαδέματος που, αν και θα ήταν δυνατό και στιβαρό, θα ήταν επίσης και ελαφρύ και λεπτό, με ικανότητα όμως να κόβει κλαδιά και ρίζες. Ο αρχιτεχνίτης Masakuni αγόρασε μερικές εκατοντάδες (!!!) μπονσάι ώστε να δοκιμάσει τα καινούρια του ψαλίδια, με αποτέλεσμα τα τελευταία του σχέδια να είναι το πρότυπο για τα ψαλίδια που χρησιμοποιούμε μέχρι και σήμερα! Αυτό ήταν λοιπόν το έναυσμα και παραγγελίες από άλλους επαγγελματίες άρχισαν να φτάνουν για ψαλίδια κορμών, συρματοκόφτες και έτσι με την πολύτιμη βοήθεια του ευφυούς Murata πάσης φύσεως ειδικά εργαλεία για μπονσάι άρχισαν να δημιουργούνται. Ψαλίδια κλαδέματος με μακριά λαβή (long-handled pruning scissors), ψαλίδια για κλάδεμα ρίζας (root pruning scissors), κοίλοι κόφτες (concave cutters), εργαλεία για τεχνοτροπία jin, ήταν όλα νέα προϊόντα στον κόσμο των μπονσάι.
Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1934 η δεύτερη έκθεση μπονσάι Kokufu πραγματοποιήθηκε στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης του Τόκιο, ένα από τα δέντρα στην οποία ανήκε στον Murata.
Τον Απρίλιο του 1937 ένα τεύχος του Ιαπωνικού κηπευτικού περιοδικού Jissai Engei, φιλοξένησε άρθρο του Murata με τίτλο «μυστικές τεχνικές για φύτευση γρασιδιού σε μπονσάι δέντρα» σε ελεύθερη μετάφραση. Το επόμενο έτος ο Murata παρουσίασε μία από τις πρώτες δημιουργίες του, μια ομάδα-ένα δασάκι- δεκατριών δέντρων από έλατα (ezo spruce) από την συλλογή του.
Οι καλλιεργητές μπονσάι στην Omiya μόλις είχαν ξεκινήσει να ευημερούν – οι περισσότεροι μετεγκαταστάθηκαν εκεί από το Τόκιο περίπου 2 χρόνια μετά τον μεγάλο σεισμό του 1923 -όταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε. Τόσο η επιστράτευση, όσο και η έμφαση που δόθηκε στην αύξηση των τροφίμων μείωσε τον αριθμό των καλλιεργητών της Omiya από 23 οικογένειες σε 1, αυτή του Murata. Ο Tomekichi Kato (Mansei-en) και ο Seian Shimizu(Seidai-en) πρότειναν στον Murata να γίνει επικεφαλής της ένωσης στο Bonsai-cho (μπονσάι-χωριό), ώστε να του εμπιστευτούν το μέλλον των μπονσάι. Εκείνη την εποχή ο επικεφαλής της ένωσης δεν επιστρατευόταν. Παρ’ όλο που η υγεία του Murata τον καθιστούσε ανίκανο για επιστράτευση, τοπικοί αξιωματούχοι τον διέταξαν να ξεχάσει τα μπονσάι - τα οποία χρειάζονταν ολοήμερη φροντίδα για να επιβιώσουν - και να ασχοληθεί με την καλλιέργεια ρυζιού. Έκανε έκκληση στον υπεύθυνο στρατηγό της περιοχής του, τον Hisaichi Terauchi, ο οποίος ήταν και οικογενειακός φίλος, να ανακληθεί η διαταγή η οποία είχε εκδοθεί, χρησιμοποιώντας μια χαρακτηριστική ιαπωνική ρήση ότι ‘’τα μπονσάι αναδεικνύουν την σπουδαιότητα των ασήμαντων’’ ή ακόμη τα λόγια του θα μπορούσαν να μεταφραστούν και ως εξής: ’’τα μπονσάι αναδεικνύουν την χρησιμότητα των άχρηστων’’. Ο Murata ήταν ελεύθερος να δώσει στα μπονσάι του όση φροντίδα χρειαζόταν.
Συνέλεξε και συγκέντρωσε μαζί όσα περισσότερα μπορούσε από άλλους καλλιεργητές και πήρε άδεια να τα αποθηκεύσει και να τα στεγάσει στον κήπο του στην Omiya.Ένας μεγάλος αριθμός δέντρων που βρίσκονταν έξω καταστράφηκαν στις αεροπορικές επιδρομές εναντίον του Τόκιο. Για να ελαχιστοποιηθούν οι απαιτήσεις φροντίδας στην Omiya, τα μπονσάι απομακρύνθηκαν από τις γλάστρες τους (ποτ), φυτεύτηκαν στο έδαφος και ποτίζονταν αργά το βράδυ.
Αμέσως μετά τον πόλεμο ο φόρος πολυτελείας των μπονσάι ήταν τόσο υψηλός που προκάλεσε σχεδόν την διάλυση των καλλιεργητών μπονσάι στην Omiya. Όταν ο πόλεμος τελείωσε, ο Murata δεν είχε χρήματα να συντηρήσει τον κήπο του, αλλά ούτε πελάτες για να αγοράσουν τα δέντρα του. Είχε φτάσει σε σημείο να ξεκινήσει κάποιο άλλο επάγγελμα, όταν ένα απόγευμα του Νοεμβρίου του 1945 παρενέβη η μοίρα. Ένα τζιπ στο οποίο επέβαιναν ο Leo R. Ball του αμερικανικού ναυτικού και ο John R. Mercier, ανταποκριτής εφημερίδας από την Ουάσιγκτον, έφτασε στην πόρτα του κήπου του. Ήταν λάτρεις της κηπουρικής που ήθελαν να δουν το περίφημο χωριό των μπονσάι. Αφού πέρασαν αρκετές ώρες θαυμάζοντας τις ομορφιές του κήπου, ο Murata έβγαλε το βιβλίο επισκεπτών (το οποίο είχε να ανοιχτεί 4 χρόνια!) και τους ζήτησε να γράψουν σ’ αυτό. Και οι δύο άντρες έγραψαν για την λαμπερή ομορφιά του κήπου. Όταν ο Murata μετέφρασε τις επευφημίες των μέχρι πρότινος εχθρών της χώρας του, του δόθηκε δύναμη ώστε να συνεχίσει το έργο του για λίγο ακόμη. Σταδιακά, καθώς οι επισκέψεις αυξάνονταν, άρχισε να ευημερεί.
Κατά την διάρκεια του πολέμου η έλλειψη λιπασμάτων αλλά ακόμη και του νερού επηρέασαν την συλλογή του Αυτοκρατορικού Παλατιού (η οποία αριθμούσε 3.000 δείγματα πριν τον πόλεμο), καθώς και άλλες. Πολλά δέντρα χάθηκαν, άλλα επηρεάστηκαν, εντός και εκτός της συλλογής, παρ’ όλα αυτά ο Murata έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για να διορθώσει αυτή την τεραστίων διαστάσεων ζημιά.
Το 1947 ο σύλλογος μπονσάι της Omiya ιδρύθηκε επίσημα και ο Kyuzo Murataήταν ο πρωτεργάτης της. Από το 1949 μέχρι το 1955, ο Murata ήταν πρόεδρος της Nihon Bonsai Kumiai, δηλαδή της Ένωσης Κηπουρικής Μπονσάι της Ιαπωνίας.
Μετά τον πόλεμο πολλοί κατασκευαστές λεπίδων ξεκίνησαν να αναπτύσσουν τα δικά τους εργαλεία για μπονσάι, χρησιμοποιώντας ως πρωτότυπο αυτά του Masakuni. Ο Murata ήταν επικεφαλής της ένωσης μεταξύ του 1954 και 1960 και με την ιδιότητά του συνέβαλε σε αρκετά μεγάλο βαθμό ως προς την εξέλιξη της τέχνης. Ήταν επίσης υπεύθυνος για μπονσάι μερικών προσωπικοτήτων, όπως πχ της αυτοκρατορικής οικογένειας Chichibuno-miya και της πρωθυπουργού Shigeru Yoshida.
Ο κύριος και η κυρία Edward Holsten, δύο εκ των επιτρόπων του Βοτανικού Κήπου του Μπρούκλιν, επέστρεψαν μετά από κρουαζιέρα ανά τον κόσμο το 1958 και έχοντας αποκτήσει μερικά απίστευτα είδη από κάποια από τα καλύτερα φυτώρια της Ιαπωνίας.
Ο Isamu Wakabayashi γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1936 στην πόλη Kawagoe, δυτικά της Omiya. Ενδιαφερόταν για τα φυτά από παιδική ηλικία. Μετά την αποφοίτησή του από μια γεωργική σχολή εργάστηκε σε μια δουλειά γραφείου, όμως γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν του ταίριαζε και έτσι έφυγε. Ο πατέρας του θεώρησε πως έπρεπε να βρει ένα επάγγελμα σχετικά με τα φυτά και έτσι σκέφτηκε τα μπονσάι. Πιθανώς θα είχε επισκεφτεί μερικά φυτώρια μπονσάι στην Omiya και το Kyuka-en του τράβηξε την προσοχή. Εκεί αγόρασε ένα μπονσάι για 10.000 yen (περίπου όσο ένας βασικός μισθός απόφοιτου πανεπιστημίου εκείνη την εποχή). Κάνοντας ένα κόλπο, πληρώνοντας 2 φορές από 10.000 yenαλλά έτσι ώστε να φαίνονται σε μια επιταγή, ήθελε να δοκιμάσει την αξιοπιστία του φυτωρίου. Παίρνοντας τα χρήματα η Fumi, η σύζυγος του Murata, διαπίστωσε πως τα χρήματα ήταν αρκετά περισσότερα (τα διπλάσια για την ακρίβεια) και έτσι τα επέστρεψε. Το τεστ όμως του Wakabayashi πέτυχε, με αποτέλεσμα να στείλει τον γιο του στον Murata. Ο Isamu, μαθητευόμενος πλέον του Murata, άρχισε να μελετά τα μπονσάι το 1959 και επειδή η οικογένεια Murata ήταν άτεκνη, πήρε το όνομα της οικογένειας, μιας και οι σχέσεις τους προχώρησαν ιδιαίτερα.
Ο Kyuzo Murata συνήθιζε να πηγαίνει στο αυτοκρατορικό παλάτι δημιουργώντας μια ομάδα καλλιεργητών, ώστε να φροντίζουν τη συλλογή μπονσάι που βρισκόταν εκεί και φυσικά δεν έλειπε και ο Isamu ως μαθητευόμενός του. Μια κοπέλα με το όνομα Rumiko εργαζόταν στο παλάτι ως γραμματέας σε έναν λόρδο και μια εθιμοτυπική γιορτή στάθηκε η αφορμή να γνωριστούν οι δύο νέοι και να παντρευτούν περί το 1966.
Η Lynn Perry, ήταν απόφοιτη της οπωροκηπευτικής στην Πενσυλαβάνια καθώς και της αρχιτεκτονικής τοπίου. Ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που μελέτησε τα μπονσάι με κάποιον Ιάπωνα μάστερ για μεγάλη χρονική περίοδο. Περίπου 1-2 φορές την εβδομάδα από το 1960 μέχρι το 1962 λάμβανε τις οδηγίες του Murata. Μετά από εντατική πρακτική και θεωρητική εκπαίδευση της απονεμήθηκε πτυχίο διδασκαλίας από τον εκπαιδευτή της. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου έγραψε το «Μπονσάι: Δέντρα Και Θάμνοι, Οδηγός Μεθόδων Του Kyuzo Murata», το οποίο και εκδόθηκε το 1964. Η Perry επίσης υπηρέτησε την Ιαπωνία ως αγροτικός ακόλουθος στην αμερικανική πρεσβεία του Τόκιο. Μετά την επιστροφή της στις Η.Π.Α. της δόθηκε εργασία από τον αρχιτέκτονα DavidEngel και προσέφερε τις γνώσεις της με μαθήματα μπονσάι στον βοτανικό κήπο του Μπρούκλιν. Στη συνέχεια έγινε ιδιοκτήτρια της Suzu-enBonsaiCompany (εισαγωγέας εργαλείων ), κάνοντας διαλέξεις και επιδείξεις σε όλη την χώρα.
Το 1964 μεταφράστηκε στην αγγλική διάλεκτο το βιβλίο του Murata «Kyuzo Murata’s Bonsai: Miniature Potted Trees».
Δεκαεφτά μέλη της Bonsai Society of Greater New York, ταξίδεψαν στην Ιαπωνία τον Μάρτιο του 1967 για να μελετήσουν με τον Kyuzo Murata για μια εβδομάδα. Μιας και αυτή ήταν η πρώτη οργανωμένη ομάδα από τις ΗΠΑ που θα έκαναν μάθημα με τον Murata, εκείνος έχτισε μια αίθουσα ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό. Η κρατική τηλεόραση της Ιαπωνίας τους επισκεπτόταν κάθε μέρα για να κινηματογραφήσει τους Αμερικανούς και πολύ συχνά μετέδιδε στιγμιότυπα των συναντήσεων. Κάθε μέρα τα πρωινά διεξάγονταν μαθήματα με διαφορετική θεματολογία, όπως για παράδειγμα για τη μεταμόσχευση, τη μεταφύτευση και το συρμάτωμα και τα απογεύματα επισκέπτονταν διάφορα φυτώρια στην κοντινή περιοχή.
Η επόμενη εβδομάδα ήταν γεμάτη από επισκέψεις συλλογών ανά το Τόκιο και τουρισμό στην ύπαιθρο. Ακόμη ο Murata διοργάνωσε για την ομάδα μια επίσκεψη στο αυτοκρατορικό παλάτι, για να θαυμάσουν από κοντά την πλούσια συλλογή μπονσάι του αυτοκράτορα, ένα εξαιρετικά σπάνιο προνόμιο.
Η ομάδα στην συνέχεια συναντήθηκε με ορισμένα μέλη του Tokyo Bonsai Club στο πάρκο Uena, παρευρέθηκαν σε δημοπρασίες και συνεχίζοντας βρέθηκαν νότια του Τόκιο. Επισκέφθηκαν το Kyoto (όπου η τοπική κοινωνία μπονσάι προς τιμήν της επίσκεψής τους έφτιαξε μια ειδική έκθεση), το χωριό των μπονσάι Takamatsu Kinashi και το Nagoya (όπου η ομάδα παρακολούθησε την κατεργασία χειροποίητων ποτ, μπαίνοντας σε ένα καμίνι και στη συνέχεια παίρνοντας σχήμα από εξειδικευμένους τεχνίτες).
Στις 15 Ιουνίου στο Cleveland του Ohio, ιδρύθηκε ο αμερικάνικος σύλλογος μπονσάι από άτομα που συμμετείχαν στην περιοδεία της Ιαπωνίας και έναν χρόνο μετά το σωματείο αριθμούσε 99 μέλη και 15 ομάδες από ιδρυτικά μέλη. Την ίδια περίοδο εκδόθηκε και το πρώτο περιοδικό για μπονσάι με όνομα ‘’New York Bonsai Society’s Magazine’’. Ο Kyuzo Murata ήταν το μόνο διαφορετικής εθνικότητας μέλος και ο Jerry Stowell εξελέγη ως ο πρώτος πρόεδρος του σωματείου.
Η έκδοση του Σεπτεμβρίου του περιοδικού ‘’Reader’s Digest’’ περιελάμβανε ένα άρθρο για τον Murata «Ο Λιλιπούτειος Κόσμος του Μπονσάι» (The Lilliputian World of the Bonsai) του Noel F. Busch, το οποίο αναφερόταν στο κατά πόσο η Omiya έχει ξεπεράσει το μετα-πολεμικό σοκ και στην άνοδο των πωλήσεων μπονσάι, τόσο στην Ιαπωνία όσο και στο εξωτερικό.
Το 1973 η Kainan Shobo δημοσίευσε ένα κείμενο, το οποίο επόπτευε ο Murata.”Bonsaino Tsukuri Kata”,που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ‘’Πώς να δημιουργήσετε Μπονσάι’’ και γράφτηκε από τον Nagai Kazuo. Τον Μάιο του 1975, ο Murata ταξίδεψε στις ΗΠΑ για να επιθεωρήσει τα σπάνια και πολύτιμα μπονσάι που είχαν δοθεί από την Ιαπωνία στο εθνικό αμερικάνικο δενδροκομείο.
Ο Murata επισκέφτηκε τον BBG, όπου 300 και πλέον άνθρωποι παρακολούθησαν την ομιλία του σχετικά με την τέχνη των μπονσάι. Παρατίθεται ένα απόσπασμα από τους New York Times (9 Ιουλίου 1975): ’’Μπονσάι είναι η τέχνη του κλαδέματος, της διαμόρφωσης κλαδιών και κοπής ριζών που τελικά οδηγούν στον έλεγχο της ανάπτυξης, έτσι ώστε τα δέντρα να συνηθίσουν να ζουν σε γλάστρες.’ είπε ο κύριος Murata. Διότι ο κύριος Murata ως βουδιστής, πιστεύει ότι τα δέντρα έχουν συναισθήματα και όπως ο ίδιος είπε ‘πονούν όταν κλαδεύονται, όμως πρέπει να κλαδευτούν’ και συνέχισε λέγοντας πως ‘το δέντρο πρέπει να καταλάβει ότι γίνεται από αγάπη’ και ακόμη πως ‘είναι σαν να δέρνω τα δικά μου παιδιά’’.
Ο Murata και ο Kawasumi στη συνέχεια ήταν καλεσμένοι σε συνέδρια τόσο στο Miami όσο και στο Kansas και κάποια από τα λεγόμενά του ήταν: ’’Και πάλι θα ήθελα να τονίσω ότι τα μπονσάι δεν είναι ένα απλό σκίτσο της φύσης, αλλά μια αντανάκλαση της καρδιάς του δημιουργού. Παρακαλώ δημιουργήστε τα δικά σας ‘’αμερικανοποιημένα’’ μπονσάι και γεμίστε τον κόσμο με αυτήν την ειρηνική τέχνη’’.
Το 10ο συμπόσιο της αμερικανικής λέσχης μπονσάι πραγματοποιήθηκε στο Τόκιο μεταξύ 17 και 21 Οκτωβρίου. Περίπου 200 άτομα συμμετείχαν και στην τελετή εγκαινίων παρουσιάστηκε μια ειδική έκθεση από 15-20 δέντρα που διοργανώθηκε από τον KyuzoMurata.Ένα υπέροχο μαύρο πεύκο περίπου 350 ετών ήταν ένα από τα δέντρα της. Μεγάλο μέρος του υπόλοιπου χρόνου τους ξόδεψαν επίσης σε επισκέψεις διαφόρων τοποθεσιών, όπως το Ueno Park,το εργοστάσιο εργαλείων του Masakuni, αλλά και στην Omiya όπου τους καλωσόρισε ο Murata και η οικογένειά του.
Κατά το 1975, όταν ο Murata βρισκόταν σε ταξίδι στις ΗΠΑ, τον πλησίασε ο Jerald P. Stowell δίνοντάς του ένα αντίτυπο από το πρώτο βιβλίο που είχε γράψει αλλά δεν είχε εκδοθεί ακόμα -μιας και η εκδότρια εταιρεία του ζήτησε να το ξαναγράψει με περισσότερες πληροφορίες- και του ζήτησε βοήθεια. Ο Murata πήρε μαζί του το βιβλίο γυρνώντας στην πατρίδα του εμπλουτίζοντάς το και το 1978 η έκδοση του ‘’The Beginner’s Guide to American Bonsai’’ (οδηγός αρχάριου για τα μπονσάι της Αμερικής) ήταν πραγματικότητα. Περί το 1997 το συγκεκριμένο βιβλίο είχε τυπωθεί σε 29.000 αντίτυπα.
Το επόμενο έτος ο Murata κέρδισε ένα βραβείο στην Sakufu-ten, μια έκθεση για δημιουργούς μπονσάι στην Ιαπωνία εκθέτοντας ένα έλατο (picea glehni) με ελικοειδή μορφή.
Το 1984 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Kyuzo Murata “noshiki”. Τρία χρόνια αργότερα το Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων (United Press International) κυκλοφόρησε ένα μακροσκελές άρθρο το οποίο ξεκινούσε κάπως έτσι ‘’Περισσότερα από 60 χρόνια πριν, ο Kyuzo Murata ανακάλυψε τις χαρές της δημιουργίας ενός σύμπαντος σε πήλινο δοχείο. Σήμερα, δεν ευχαριστιέται τίποτα περισσότερο από το να μοιράζεται τα μυστικά του με αρχάριους..’’
Το 1988 το Υπουργείο Παιδείας της Ιαπωνίας απονέμει στον Murata το παράσημο “Order Of The Rising Sun” (ιαπωνικό εθνικό παράσημο), προς αναγνώριση της συμβολής του στην ιαπωνική κουλτούρα και κοινωνία. Ήταν ο πρώτος καλλιεργητής μπονσάι που έλαβε ποτέ τέτοια τιμή.
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1991, τέλος, και στην ηλικία των 89 ετών, η μεγάλη αυτή αυθεντία των μπονσάι έφυγε από την ζωή. Η ιδιωτική του συλλογή εκείνη την εποχή απαριθμούσε περίπου 1000 δέντρα σε έκταση 1,5 στρέμματος και έφερε τα ονόματα “Kyuka-en”,”Garden of the Nine Mists” και από πολλούς θεωρήθηκε ως η καλύτερη συλλογή στον κόσμο. Ήταν ο υψηλότερος σύμβουλος στην ένωση παραγωγών μπονσάι της Ιαπωνίας, όπως επίσης και πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής του ομίλου μπονσάι Kokofu.
Πηγή
phoenixbonsai.com