Ο Jihei Katō ασχολούνταν επαγγελματικά με τη φυτοκομία από τα μέσα του 19ου αιώνα. Ο γιος του Tomekichi ίδρυσε το φυτώριο Mansei-en στο Τόκυο, όπου μπορούσε να βρει κανείς ορχιδέες, αειθαλή και φυλλώδη φυτά. Ο Tomekichi ταξίδεψε πολύ σε όλη την Ιαπωνία και έγινε γνωστός για τις ευρείες γνώσεις του στη φυτολογία. Αφού καθιερώθηκε η επιχείρησή, του άρχισε να αναπτύσσει ενδιαφέρον για τα μπονσάι. Καθώς ο ίδιος και η γυναίκα του είχαν πέντε κόρες και κανέναν γιο, το οικογενειακό όνομα δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί, παρά μόνο αν κάποιος δεχόταν να παντρευτεί μία από τις κόρες και να υιοθετήσει το πατρικό της όνομα – κάτι που ήταν μάλλον κοινή πρακτική στην Ιαπωνία. Συνηθιζόταν, επίσης, ο βοηθός να παίρνει το όνομα του μέντορά του μετά θάνατον.
Saburo Kato - πηγή: fukubonsai.com
Ένας νέος της οικογένειας Taketa, γεννημένος στις 4 Ιανουαρίου 1883, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον στη φυτοκομία και τα μπονσάι. Επιθυμούσε να μαθητεύσει κοντά στον Tomekichi Katō, ο οποίος όμως δεν ήθελε να δεχτεί μαθητευόμενους. Ο Taketa επέμεινε και τελικά έγινε δεκτός στο Mansei-en. Μετά από δύο χρόνια βοηθητικής εργασίας του επετράπη να φροντίσει δέντρα μπονσάι. Καθώς μάθαινε τις τεχνικές εμβολιασμού και συρματώματος, άρχισε να φτιάχνει αξιόλογα μπονσάι, τα οποία πουλούσε στον Tomekichi. Ο Taketa τελικά παντρεύτηκε τη μεγαλύτερη κόρη του δασκάλου του και έτσι πήρε το οικογενειακό όνομα των Katō. Εν καιρώ υιοθέτησε το όνομα Tomekichi Katō II, μετά τον θάνατο του πεθερού του ή την εποχή που ανέλαβε την ευθύνη του φυτωρίου, το οποίο εξειδικευόταν πια στα μπονσάι.
Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στους γιουνίπερους shimpaku (Juniperus chinensis), στα πεντάφυλλα έλατα (Pinus parviflora), στους αγκαθωτούς γιουνίπερους (Juniperus rigida) και στα έλατα τύπου Ezo (Picea glehniMast. / Picea jezoensis). Ιδιαίτερα τα τελευταία καλλιεργούνταν φανατικά ως μπονσάι από ορισμένους ως τα τέλη του 19ου αιώνα, κι ας μην είχαν αναγνωριστεί πλήρως οι δυνατότητές τους, μέχρι την εποχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε πολλά τέτοια δέντρα μεταφέρθηκαν από τα βόρεια στο κυρίως νησί της Ιαπωνίας, το Honshu.
Ο Tomekichi Katō (II), εξέχων μάστερ πια και ιδιοκτήτης δεύτερης γενιάς του κήπου μπονσάι Mansei-en, ήταν ο πρώτος που υποκλίθηκε στην ομορφιά των δέντρων Ezo. Τα μετέφερε απ’ το Hokkaido και τα έκανε δημοφιλή.
Τα έλατα Ezo συλλέγονταν και μεταφέρονταν στο Honshu στα μέσα Σεπτεμβρίου. Φυτεύονταν αρχικά σε σφάγνο, ώστε να αντιγραφεί το φυσικό τους περιβάλλον, και την επόμενη άνοιξη έδειχναν να αναπτύσσονται κανονικά. Λόγω αυτού, έδειχναν υγιή και πωλούνταν κανονικά. Παρ’ όλα αυτά, με το πέρασμα του χρόνου τα δέντρα έχαναν τη ρώμη τους και μέχρι το τέλος του τρίτου χρόνου τους σε δοχείο τα περισσότερα πέθαιναν. Καθώς ο Katō επέστρεφε μία ή δύο φορές τον χρόνο με 400 έως 500 μικρά έλατα, λέγεται πως χιλιάδες δέντρα χάθηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο. έπρεπε να περάσουν χρόνια ώσπου οι δάσκαλοι μπονσάι να βρουν τρόπους να διατηρήσεις τα δέντρα αυτά υγιή και να τα κάνουν να ανταποκριθούν στην εκπαίδευση.
Στο μεταξύ ο Katō είχε γίνει ένας από τους ιδρυτές του χωριού Μπονσάι στην πόλη Omiya. Αμέσως μετά τον μεγάλο σεισμό του 1923, ο Katō επέτρεψε σε πολλούς από τους γείτονές του, τα σπίτια των οποίων είχαν καταστραφεί να μείνουν προσωρινά στο Mansei-en. Οι κάτοικοι έφτασαν κάποια στιγμή τους 50. Ο δάσκαλος μπονσάι, που στο μεταξύ συγκέντρωνε πολλούς μαθητευόμενους και θεωρείτο σπουδαίος μέντορας, και δυο φίλοι του άρχισαν να ψάχνουν για κάποιον νέο χώρο και βρήκαν τελικά γη στο μικρό χωριό Omiya, βορειοανατολικά της πρωτεύουσας. Η οικογένεια Katō μετακόμισε εκεί το 1925 και μέχρι το 1935 πάνω από είκοσι καλλιεργητές μπονσάι είχαν μετακομίσει επίσης εκεί.
Με δεδομένη την τεράστια οικονομική αλλά και συναισθηματική επιβάρυνση που προέκυψε από την απώλεια τόσων ελάτων Ezo, οι συνάδελφοι του Katō πρότειναν να σταματήσει να τα εμπορεύεται. Γοητευμένος, όμως, από την ομορφιά αυτών των δέντρων, ο Tomekichi Katō πειραματιζόταν συνεχώς ώστε να βρει μεθόδους λίπανσης, ποτίσματος ή μεταφύτευσης, οι οποίες θα εμπόδιζαν τον θάνατο των δέντρων. Γύρω στο 1928 κατά τη μεταφύτευση ενός Ezo πρόσεξε πως ανάμεσα στις ρίζες βρισκόταν σαπισμένο σφάγνο και το αφαίρεσε προσεκτικά. Μετά τη μεταφύτευση το δέντρο υπήρξε απόλυτα υγιές, φανερώνοντας τελικά την αιτία του προβλήματος. Οι θερμοκρασίες, δηλαδή, στο φυσικό περιβάλλον των δέντρων ήταν σαφώς πιο χαμηλές, με αποτέλεσμα ο ρυθμός αποσύνθεσης του σφάγνου να είναι πιο μεγάλος από τον ρυθμό ανάπτυξης των ριζών. αυτό είχε ως συνέπεια μαζί με το σφάγνο να σαπίζουν και οι ρίζες.
Ο μεγαλύτερος γιος του Tomekichi Katō, Saburō (γεννημένος στις 15 Μαΐου 1915) διδάχθηκε τα στοιχειώδη της τέχνης των μπονσάι από τον πατέρα του. Το πιο αξιοσημείωτο δίδαγμα που έμαθε ήταν «για να δημιουργήσεις καλά μπονσάι, πρέπει πρώτα να χτίσεις πρώτα καλό χαρακτήρα». Ο Saburō ήταν καλός μαθητής και, παρά την αδύναμη ιδιοσυγκρασία του, συνόδευσε πολλές φορές τον πατέρα του στο νησί Kunashiri για να συλλέξουν δέντρα ezo.
Οι καλλιεργητές μπονσάι της Omiya ήθελαν να δωρίσουν ένα έλατο ezo στην Αυτοκρατορική συλλογή μπονσάι και η ευθύνη για την προετοιμασία του κατάλληλου δέντρου έπεσε, όπως ήταν φυσικό στον Tomekichi. Μετά από πολλές ώρες δουλειάς, προκειμένου να είναι αντάξιο της μεγάλης τιμής, το δέντρο δωρήθηκε το 1934. Αυτό ήταν το πρώτο από πολλά δέντρα που δωρήθηκαν από την Omiya στην αυτοκρατορική συλλογή.
O Tomekichi Katō πέθανε το 1946 σε ηλικία 64 ετών και την ευθύνη για το φυτώριο Mansei-en ανέλαβεο γιος του Saburō. Στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ιαπωνία οι καλλιεργητές μπονσάι αντιμετώπιζαν μεγάλες δυσκολίες, καθώς λίγοι ήταν αυτοί που μπορούσαν ν’ αγοράσουν πια δέντρα μπονσάι. Οι άνδρες, όμως, των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής που επισκέφθηκαν την Omiya για ν’ αγοράσουν μαύρη πεύκη έδειξαν ενδιαφέρον για την τέχνη των μπονσάι, γεγονός που ενέπνευσε τους καλλιεργητές να συνεχίσουν. Αντί χρημάτων, οι στρατιωτικοί έφερναν τρόφιμα και ο Katō ήταν πολύ ευχαριστημένος μ’ αυτές τις πολύτιμες προμήθειες, καθώς το χρήμα δεν ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο εκείνη την εποχή. Στο μεταξύ, ένας υπασπιστής του Στρατηγού McArthur επισκέφθηκε τον Katō και του ζήτησε να διδάξει την τέχνη των μπονσάι στους αμερικανούς των Βάσεων, πράγμα που έκανε για έναν χρόνο.
Ο Katō ήταν πολύ χαρούμενος που τα μπονσάι ενδιέφεραν τους ξένους και ένιωθε ευγνωμοσύνη που μέλη των δυνάμεων κατοχής υιοθέτησαν επίσης την ιαπωνική συνήθεια να αγοράζουν πεύκα σε ποτ, μπαμπού και συνθέσεις ανθισμένων δαμασκηνιών ως δώρα για το Νέο Έτος. Αναγνώριζε τη βοήθεια και την καλοσύνη που δέχθηκε και ως το τέλος της ζωής του απέδιδε την αναζωογόνηση της τέχνης των μπονσάι στο μεταπολεμικό ενδιαφέρον των Αμερικανών.
Αυτό το ενδιαφέρον ενίσχυσε την πίστη των λίγων εναπομείναντων καλλιεργητών μπονσάι, οι οποίοι αποφάσισαν να ξαναχτίσουν την παράδοσή τους. Ως εκ τούτου, υπήρξε μια αναγέννηση της τέχνης των μπονσάι αρχικά στην Omiya και αργότερα σε όλη την Ιαπωνία. Στα πρώτα χρόνια, βέβαια, μετά τον πόλεμο μόνο οι κατοχικές δυνάμεις είχαν την οικονομική άνεση ν’ αγοράσουν δέντρα, ενώ χρειάστηκε να περάσουν επτά με οκτώ χρόνια για να ανανεωθεί το ενδιαφέρον και των Ιαπώνων στα μπονσάι.
Το 1963 ο Katō εξέδωσε την πρώτη του δουλειά στα Ιαπωνικά, έναν σχετικά μικρό εικονογραφημένο τόμο 142 σελίδων, όπου παρουσίαζε τις πιο κατανοητές διαδικασίες για τη δημιουργία μπονσάι από έλατα Ezo.
Το 1965 η τριακονταετής Ένωση Μπονσάι Kokufu μετεξελίχθηκε σε δημόσιο οργανισμό υπό την αιγίδα του Ιαπωνικού Υπουργείου Παιδείας, με την ονομασία Ιαπωνική Εταιρεία Μπονσάι (Nippon Bonsai Association). Ο Katō ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη και τους Διευθυντές. Η Εταιρεία μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70 αριθμούσε περίπου 14.000 μέλη και 132 τοπικές Ενώσεις. Το 1967, μαζί με τους Nobukichi Koideκαι Fusazō Takeyama ο Katō εξέδωσε το «The Masters’ Book of Bonsai».
Ο Katō ίδρυσε επίσης την Ιαπωνική Ένωση Μπονσάι (Nippon Bonsai Kyodo-Kumiai), της οποίας έγινε ο πρώτος Διευθυντής. Μερικά χρόνια αργότερα ταξίδεψε στις Η.Π.Α. ως μέλος της επίσημης Ιαπωνικής αντιπροσωπείας, για να παρευρεθεί στους εορτασμούς των 200 ετών του κράτους. Η αντιπροσωπεία παρουσίασε 53 μπονσάι και εκθεσιακές πέτρες που δωρήθηκαν από την Ιαπωνική Κυβέρνηση στο Εθνικό Ίδρυμα Μπονσάι του Αμερικανικού Εθνικού Βοτανικού Κήπου. Το 1978 ο Katō προσκλήθηκε για να διδάξει και να παρουσιάσει τεχνικές μπονσάι στην Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία, ενώ το βιβλίο του για την τέχνη των Μπονσάι μεταφράστηκε στα γαλλικά, τα γερμανικά και τα Ολλανδικά.
Το 1980 πραγματοποιήθηκε στην Osaka το Πρώτο Διεθνές Συνέδριο Μπονσάι, κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Μπονσάι και Suiseki (εκθεσιακών πετρών). Σε αυτό εκπροσωπήθηκαν οι Ιαπωνία, Αργεντινή, Αγγλία, Δ. Γερμανία, Ινδία, Ιταλία, Κίνα, Κορέα, Ισπανία και οι Η.Π.Α.. Η έκθεση ήταν η μεγαλύτερη που είχε διοργανωθεί ποτέ, με περισσότερα από 800 δέντρα και πέτρες από την Ιαπωνία να εκτίθενται, καθώς και 72 φωτογραφίες δέντρων (λόγω καραντίνας) από 15 άλλες χώρες.
Ο Katō συγκέντρωσε μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης των μπονσάι από έντεκα χώρες, οι οποίοι κατέληξαν στο εξής ψήφισμα: «Με υπερηφάνεια και σιγουριά θεωρούμε τα μπονσάι μια μεγαλειώδη τέχνη, η οποία προάγει τη διεθνή ειρήνη. Από τούδε και στο εξής θα έχουμε στενή επαφή με τις ομάδες μπονσάι κάθε χώρας, κάνοντας ό,τι είναι δυνατό ώστε να ιδρύσουμε μια Διεθνή Ένωση Μπονσάι (προσωρινή ονομασία), προκειμένου να βελτιώσουμε το επίπεδο της τέχνης των μπονσάι και να προαγάγουμε τη διεθνή κατανόηση μέσω αυτής.
Τον ίδιο χρόνο ο Katō ήταν ο προβεβλημένος καλλιτέχνης του συνεδρίου με τίτλο «Μπονσάι-Μια γέφυρα για τη Διεθνή Συμφιλίωση», που πραγματοποιήθηκε στη Honolulu. Οι πρώτες λέξεις της ομιλίας του ήταν «Είμαστε ενωμένοι στην αδελφότητα των μπονσάι» και ολοκλήρωσε λέγοντας «η τέχνη των μπονσάι δεν θα πεθάνει ποτέ κι εμείς θα διατηρήσουμε τον πυρσό της ειρήνης και της φιλίας αναμμένο σε όλο τον κόσμο». Οι φράσεις αυτές αποτελούσαν τμήμα του λόγου του με τίτλο «Bonsai No Kokoro” (Το πνεύμα των μπονσάι), τον οποίο θα εκφωνούσε ξανά και ξανά σε όλο τον κόσμο. Αυτή τη χρονιά, επίσης, ο Katō ορίστηκε σύμβουλος της Ιαπωνικής Ένωσης Μπονσάι και μόνιμος Διευθυντής της Ιαπωνικής Εταιρείας Μπονσάι, ενώ το 1983 πήρε τον τίτλο του Εκτελεστικού Διευθυντή αυτής.
Το 1985 τιμήθηκε με το παράσημο Ranjuhosho, το Μετάλλιο του Πρωθυπουργού της χώρας για την εξαιρετική του συνεισφορά στην ανάπτυξη του πολιτισμού και την προώθηση των μπονσάι ως μορφής τέχνης. Το 1987 ο Katō ήταν ο κύριος ομιλητής στο Επετειακό 30ο Συνέδριο του Συλλόγου Μπονσάι της Καλιφόρνια, εκπροσωπώντας τα 20.000 μέλη της Ιαπωνικής Εταιρείας Μπονσάι. Την ίδια χρονιά ο ισπανός Πρωθυπουργός Gonzalez παρακολούθησε μαζί του μαθήματα μπονσάι στο Mansei-en, κάτι που έκανε μέχρι το τέλος της ζωής του και ο ιάπωνας Πρωθυπουργός Obuchi.
Τον επόμενο χρόνο εκδόθηκε το βιβλίο του Katō «Η ομορφιά των Μπονσάι», ένα πολύ μεγάλο έργο το οποίο παρουσίαζε πολλά από τα αριστουργηματικά μπονσάι του, καθώς και λεπτομερείς πληροφορίες για το Mansei-en και την οικογένεια Katō. Το 1989 πραγματοποιήθηκε στην Omiya, το κέντρο της τέχνης των μπονσάι, το πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο Μπονσάι με θέμα «Η Παγκόσμια Ειρήνη μέσα από τα Μπονσάι». Σε αυτό συμμετείχαν σχεδόν 1.300 άτομα από 28 κράτη, τα οποία παρακολούθησαν τις ομιλίες και τις επιδείξεις 36 ιαπώνων δασκάλων μπονσάι, μεταξύ των οποίων ο Saburō Katō και ο αδελφός του Hideo.
Την ίδια περίοδο πραγματοποιήθηκε και η επίσημη εναρκτήρια συνάντηση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Φιλίας Μπονσάι (World Bonsai Friendship Federation – WBFF). Η Ομοσπονδία, που σχεδιαζόταν ήδη από το 1980 με την προσωρινή ονομασία «Διεθνής Ένωση Μπονσάι», ιδρύθηκε ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός και ο Saburō Katō εξελέγη Εκτελεστικός Διευθυντής της. Σκοπός της ήταν η ενθάρρυνση της βαθιάς φιλίας και της αμοιβαίας κατανόησης μέσω της κοινής, ειρηνικής τέχνης των μπονσάι. Την ίδια χρονιά εκδόθηκε στα ιαπωνικά και η Εγκυκλοπαίδεια των Μπονσάι, στην οποία περιλαμβανόταν και άρθρο σχετικά με τον Tomekichi Katō.
Στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1990 στη Honoluluο Katō υπήρξε ο κύριος ομιλητής μαζί με τους Shinji Ogasawara και John Naka, ενώ υπήρξε ο κύριος ομιλητής και στο «Συνέδριο και Έκθεση Μπονσάι Ασίας και Ειρηνικού» που έγινε στο Μπαλί το 1991, αλλά και στο 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο Μπονσάι «Νέοι Ορίζοντες», που έγινε στη Φλόριντα το 1993. Το 1994, στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Μπονσάι, ο Katō πραγματοποίησε την κύρια επίδειξη τεχνικών σε κοινό 400 ατόμων από διάφορες χώρες του κόσμου. Ένα ψηλό, εντυπωσιακό δάσος σκωτσέζικης πεύκης (Pinus sylvestrus) από την Ισπανία πάνω σε μεγάλη βάση ήταν το αριστούργημα που δημιουργήθηκε, με τη χρήση υποστρώματος από την Ιαπωνία.
Το 1995 υπήρξε ομιλητής στο Συνέδριο Μπονσάι και Suiseki Ασίας και Ειρηνικού, που έγινε στη Σιγκαπούρη, με θέμα «Η φιλία μέσα από τα μπονσάι και τις εκθεσιακές πέτρες». Το 1998 παρουσίασε τα επτά νέα δέντρα μπονσάι ιδιωτικών συλλογών της Ιαπωνίας που δωρήθηκαν στο Αμερικανικό Εθνικό Μουσείο Μπονσάι και Penjing στην Ουάσινγκτον, στα οποία προστέθηκε ένα εκπληκτικό τοπίο με Stewartia monodelphia, που είχε δημιουργήσει ο Katō το 1993 με 39 δέντρα κατά το Διεθνές Συνέδριο Μπονσάι.
Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ο ιάπωνας Πρωθυπουργός KeizoObuchi τίμησε την επίσκεψη του αμερικανού Προέδρου Β. Clinton δωρίζοντάς του ένα έλατο Ezo 250 ετών, το οποίο είχε συλλεγεί τη δεκαετία του 1930 από τον Tomekichi και τον SaburoKatō, και το οποίο παρέμεινε υπό τις φροντίδες του δεύτερου για 50 χρόνια. Τον επόμενο χρόνο ο Katō προσκλήθηκε να συνοδεύσει τον ιάπωνα Πρωθυπουργό στον Λευκό Οίκο. Το συγκεκριμένο μπονσάι εκτίθεται πλέον στο Ιαπωνικό Περίπτερο Μπονσάι του Αμερικανικού Εθνικού Βοτανικού Κήπου.
Από το 1999 έως το 2002 οι Ιαπωνικές Αερογραμμές έγιναν χορηγοί ενός ετήσιου Διεθνούς Διαγωνισμού Μπονσάι, με τον Saburō Katō να προΐσταται της επιτροπής. Το 1999 τιμήθηκε με το Βραβείου του Χρυσού Μεταλλίου της Bonsai Clubs International, το οποίο προορίζεται για άτομα που συνέβαλαν στην προώθηση της κουλτούρας των μπονσάι διεθνώς. Ο Saburō Katō, επίσης, συνέγραψε την εισαγωγή της έκδοσης «Τα Μπονσάι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», ενώ την ίδια χρονιά εκδόθηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά το πρώτο βιβλίο του «Δάσος, Φύτεμα με βράχους και το Έλατο Ezo» από τον Αμερικανικό Εθνικό Βοτανικό Κήπο.
Το 2002 αφιερώθηκε και επισήμως ο Κήπος Περιπάτου των Katō στον Εθνικό Βοτανικό Κήπο της Ουάσιγκτον, ο οποίος δημιουργήθηκε προς τιμήν των πέντε γενεών θιασωτών των μπονσάι της οικογένειας Katō στην Ιαπωνία, που έκαναν τόσα πολλά για την προώθηση της συγκεκριμένης τέχνης παγκοσμίως.
Saburo Katō, John Naka και Daizo Iwasaki
Το 2005 οι φίλοι των μπονσάι συγκεντρώθηκαν στην Ουάσινγκτον, στο πλαίσιο του Συνεδρίου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Φιλίας Μπονσάι, προκειμένου να τιμήσουν τον John Naka και τη συνεισφορά του στην τέχνη των μπονσάι. Εκεί προβλήθηκε μια εντυπωσιακή ταινία σχετικά με τον Saburō Katō και τον αποθανόντα J. Naka, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τους δύο άντρες για την πρωτοβουλία τους να ιδρύσουν την Ομοσπονδία. Οι εργασίες του Συνεδρίου ξεκίνησαν με τον Saburō Katō να ανάβει το «Κερί της Ειρήνης», το οποίο έσβησε με τη λήξη του Συνεδρίου.
Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ο Saburō Katō πραγματοποίησε μια ειδική έκθεση για τον εορτασμό των 90ών γενεθλίων του, όπου εκτέθηκαν πολλές νέες δημιουργίες μπονσάι. Είχε δημιουργήσει πάνω από 500 συνθέσεις δάσους όλων των τύπων και μεγεθών κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Στις 8 Φεβρουαρίου του 2008 ο Saburō Katō πέθανε στην Omiya. Ήταν μια μέρα πριν από την έναρξη της 82ης Έκθεσης Μπονσάι Kokufu-ten. Πιστεύεται ότι ο μεγάλος δάσκαλος ήταν το μόνο άτομο που είχε παρευρεθεί σε όλες ανεξαιρέτως τις Εκθέσεις Kokufu-ten έως τότε.
Πηγή
phoenixbonsai.com